Cando esto pase, seremos diferentes, de feito, xa o somos. Só polo feito de que xa está a ocorrer nas nosas vidad, nonestá no nosos control deixar de vivilo.

Sí, o está, sen embargo, aceptar que ésta é a vida, a sociedade e o acontecemento probablemente máis desconcertante que como grupo social estamos a compartir. Decidir que non podemos cambiar o feito de que o COVID-19 entrase nas nosas vidas sen poder evitalo, non é resignarse, non é unha actitude cobarde, senon unha actitude realista, de aceptación e empoderante como persoa.

Porque o único que non podemos deixar de facer, é  DECIDIR.  Iso nos capacita, nos otorga reponsabilidade, pero también poder, o poder de estar presente en cada momento vivido e enfocalo desde o que eu dicido.

Non podemos dejar de decidir, decidir que el COVID-19 é o noso presente e aceptar que ésta, como tantas outras realidades que se presentan no noso día a día, non dependen de nós, é aprender de maneira continua, é darnos conta de cal é a nosa área de control e esa, moi pequena pero poderosa, nos permite enfocarnos dunha manera realista e empoderante en cada momento vivido.

Por tanto non podo evitar que a pandemia COVID-19 sexa mundial, pero podo DICIDIR cómo vivila. E entón, entran en xogo todas as habilidades, fortalezas, debilidades e características que como persoaa  fomos entrenando ó longo da nosa vida.

¿Porqué o vivimos de manera tan dispar? A resposta é, RESILIENCIA.

A resiliencia é a capacidade de afrontar a adversidade. Desde a Neurociencia considérase que as persoas máis resilientes teñen maior equilibrio emocional frente ás situaciones de estrés, soportando mellor a presión. Ísto permítelles unha sensación de control frente ós acontecementos e maior capacidade para afrontar retos (Instituto Español de Resiliencia).

Por iso, as persoas resilientes darán respostas máis adaptativas ante un mesmo acontecimento. Só se centrarán no que está no seu control, só se enfocarán á solución, porque é o único que está nas suas mans, non estarán construindo pensamientos catastrofistas, non estarán establecéndose obxectivos non realistas, poñeranse metas a corto prazo que sean realistas, medibles e alcanzables, crearanse retos con dificultade intermedia (nen moi fáciles, porque no lles motivarían, nen moi difíciles, porque deciden non frustrarse), non negarán as suas emocións, porque cada unha dellas lles estará a lanzar unha mensaxe útil, etc.

En 1988, o Dr. Bowlby, psiquiatra e psicoanalista, afirmaba que a capacidade de resiliencia frente a eventos estresantes que ocorren no neno é influída por o patrón de apego ou o vínculo que os individuos desenvolvente ó longo do primeiro ano de vida co coidador, xeralmente a nai, ainda que pode ser outra persoa.

Ainda que a resiliencia ven determinada en gran medida polo vínculo de apego que se establece neste primiro ano de vida, afortunadamente é unha característica que entrenamos ó longo de todos os ciclos vitais, e este momento, é, sen lugar a dúbida, unha gran oportunidade para llevar a resiliencia ó gimnasio.

Se todos o facemos, después disto, atoparemos unha sociedade emocionalmente preparada para afrontar con éxito, a adversidade.

Decidir, cada día, poñer en marcha estratexias de afrontamento resilientes, é tomar unha gran decisión.

Raquel Bello. Psicóloga Xeral Sanitaria.

Espacio Oikos.